چرا ChemWhat خواستار ریختن فاضلاب هسته ای به اقیانوس نیستید؟

نیروگاه هسته ای فوکوشیما دایچی

در 11 مارس 2011 ، زمین لرزه ای به بزرگی 9.0 ریشتر در دریاهای شمال شرقی ژاپن رخ داد. این زلزله باعث ایجاد سونامی و بزرگترین نیروگاه هسته ای جهان در راکتور 1 ، 2 ، 3 و 4 نیروگاه هسته ای فوکوشیما شد ، همه دارای مشکل بودند. واحد 5 و 6 نیز به دنبال ضایعات。 نشت هسته ای باعث آلودگی مستقیم بیش از 60,000،100,000 کیلومتر مربع زمین در اطراف نیروگاه هسته ای شد و بیش از XNUMX،XNUMX نفر خانه خود را ترک کردند.

در آن زمان ، برای کاهش دمای راکتور و جلوگیری از ذوب هسته ، شرکت برق توکیو ، که متعلق به نیروگاه هسته ای فوکوشیما است ، مقدار زیادی آب خنک کننده به راکتور تزریق کرد. علاوه بر این ، پس از برخورد سونامی اولیه ، مقدار زیادی آب با غلظت بالا در تأسیسات زیرزمینی وجود داشت. هر چه بیشتر فاضلاب هسته ای با مواد رادیواکتیو تولید می شود.

در 10 سال گذشته ، شرکت برق توکیو در حال پردازش این پساب های هسته ای است. در نیروگاه هسته ای فوکوشیما بسیاری از امکانات ذخیره سازی فاضلاب مخزنی شکل ساخته شده است ، اما هر مخزن ذخیره سازی فقط می تواند 1,000-1,300 تن پساب را در خود جای دهد.

طبق داده های شرکت برق توکیو در مارس سال جاری ، 1.25 میلیون تن آب تصفیه شده ، از جمله آب تصفیه شده ، در 1061 مخزن ذخیره سازی ذخیره شده است. در تابستان 2022 ، فضای اضافی در نیروگاه هسته ای برای مخازن ذخیره جدید وجود نخواهد داشت. در همین زمان ، ظرف ده سال گذشته پس از حادثه ، مخزن ذخیره آب نیز تا حدودی خورده شده و احتمال نشتی وجود دارد. بنابراین ، نحوه برخورد با این پساب های هسته ای اولویت اصلی قرار گرفته است.

برای انجام این کار ، نمی توان پساب هایی را که باید آب بندی و ذخیره شوند ، تبخیر کرد ، اجازه داد تا در جو بالا بیایند یا از مدار زمین خارج شوند ، که با فناوری فعلی امکان تحقق ندارد. بنابراین ، پس از ارزیابی ژاپن ، تخلیه به دریا ممکن است اقتصادی ترین و نسبتاً ایمن ترین راه باشد.

در حقیقت ، برای کاهش مواد رادیواکتیو موجود در پساب هسته ای ، شرکت برق توکیو از اوایل سال 2015 از دستگاهی به نام "سیستم پیشرفته پردازش مایعات (ALPS)" استفاده کرد. به سادگی ، این کار برای کاهش غلظت بیش از 60 ماده رادیواکتیو مانند استرانسیم و سزیم به یک مقدار استاندارد خاص از طریق "جذب" و "پیش تصفیه همزمان" است. اما ماده رادیواکتیو تریتیوم قابل حذف نیست.

طبق کمیسیون تنظیم هسته ای ایالات متحده ، این محل تخلیه آب حاوی تریتیوم "معمول و ایمن" است. از قضا ، سازمان غذا و داروی آمریکا (FDA) اخیراً تصمیم گرفت که واردات برخی غذاهای ژاپنی را به دلیل آلودگی هسته ای ممنوع کند.

سال گذشته ، مدیرکل آژانس بین المللی انرژی اتمی (آژانس انرژی هسته ای) گروسی در جلسه ای گفت تخلیه آب تصفیه هسته ای فوکوشیما به دریا "از نظر فنی امکان پذیر است و مطابق با روش های بین المللی است." با این حال ، آژانس انرژی هسته ای آژانس انرژی هسته ای همچنین پیشنهاد کرد که ژاپن باید تأثیر اقدامات تخلیه فاضلاب هسته ای را کنترل کند ، با کشورهای همسایه و جامعه بین المللی فعالانه ارتباط برقرار کند و اطلاعات مربوط به تخلیه فاضلاب را برای همه ذینفعان فاش کند.

انجمن پخش ژاپن (NHK) گزارش داد كه نیروگاه هسته ای فوكوشیما دایچی دو سال دیگر كار تخلیه را آغاز خواهد كرد. غلظت تریتیوم در فاضلاب به 1/40 استاندارد ملی ژاپن رقیق خواهد شد ، که هفتمین استاندارد آب آشامیدنی پیشنهادی سازمان بهداشت جهانی است. دولت های محلی و کشاورزان آبزی پروری نیز به نظارت بر غلظت تریتیوم قبل و بعد از تخلیه فاضلاب پیوستند. WHO همچنین به طور خاص اظهار داشت که از آنجا که تریتیوم معمولاً در آب آشامیدنی ظاهر نمی شود و تاثیری بر سلامت عمومی نخواهد داشت ، از اولویت کمتری در آزمایش برخوردار است.

اگرچه سازمان های معتبر فوق الذکر اظهار داشتند که تریتیوم تأثیر قابل توجهی نخواهد داشت ، ChemWhat اشاره کرد که این ادعا که «تریتیوم رادیواکتیو تنها ماده رادیواکتیو موجود در فاضلاب است» نادرست است. فاضلاب همچنین حاوی ایزوتوپ رادیواکتیو کربن 14 است که نیمه عمر آن 5370 سال است، می تواند وارد تمام موجودات زنده شود و ممکن است به DNA انسان آسیب برساند. نتایج شبیه‌سازی رایانه‌ای نشان می‌دهد که هنگامی که پسماندهای هسته‌ای به دریا ریخته می‌شوند، تنها در سه سال تحت تأثیر حرکت اقیانوس‌ها می‌توانند به هر گوشه اقیانوس جهانی سرایت کنند.

در فاضلاب هسته ای فوکوشیما ، اگرچه محتوای تریتیوم در بالاترین سطح است ، اما به راحتی توسط حیوانات دریایی و رسوبات بستر دریا جذب نمی شود. در عوض ، آنها سه ایزوتوپ رادیواکتیو کربن 14 ، کبالت 60 و استرانسیم 90 هستند که تخریب آنها طولانی تر شده و به راحتی وارد زنجیره غذایی دریایی می شوند. این مواد رادیواکتیو به طور بالقوه برای انسان سمی است ، و می تواند محیط دریایی و سلامت انسان را به صورت بسیار پیچیده در یک بعد طولانی مدت تحت تأثیر قرار دهد. به عنوان مثال ، غلظت فیزیولوژیکی کربن 14 در ماهی ممکن است 50,000 برابر تریتیوم باشد و غلظت غنی شده کبالت 60 در رسوبات بستر دریا 300,000 برابر تریتیوم باشد.

اگر فاضلاب هسته ای با توجه به ویژگی های جریان های اقیانوس به دریا ریخته شود ، پس از ورود فاضلاب هسته ای به اقیانوس آرام ، در عرض 3-5 سال تحت گردش جریان اقیانوس آرام به شمال و شرق اقیانوس آرام گسترش می یابد. ظرف مدت 57 روز از تاریخ تخلیه ، مواد رادیواکتیو به بیشتر اقیانوس آرام گسترش می یابد. سه سال بعد ، ایالات متحده و کانادا تحت تأثیر آلودگی هسته ای قرار می گیرند. حتی اگر آب نیروگاه هسته ای شماره 1 فوکوشیما با دقت تمیز شود ، اگر به اقیانوس ریخته شود ، باز هم ممکن است باعث شود رادیو ایزوتوپ ها در موجودات دریایی ، از جمله ماهی باقی بمانند و سپس در بدن انسان جمع شوند. حذف کامل آلودگی رادیواکتیو از آب در نیروگاه هسته ای فوکوشیما غیرممکن است زیرا آنها ایزوتوپ اتمی هستند. برای چنین آبی ، هر چقدر هم تمیز باشد ، ایزوتوپ ها وجود خواهند داشت. روند پوسیدگی برخی از عناصر ده ها هزار یا حتی صدها هزار سال طول می کشد. مشخص نیست که محتوای تریتیوم ، کربن 14 یا سایر عناصر تشعشعات هسته ای در این 1.2 میلیون تن آب چیست. دامنه نفوذ آن پس از ریختن به دریا ، از طریق انتشار و رقت اقیانوس ، چقدر است؟ در محدوده 10 کیلومتر و 15 کیلومتر به چه غلظتی می رسد؟ چه مقدار از این غلظت بیش از محدوده مرجع است؟

به عنوان یک مسسه علمی ، آنچه می توانیم انجام دهیم این است که خطرات احتمالی پساب هسته ای ریخته شده به اقیانوس را از نظر علمی تا حد ممکن به رسانه های جهانی و مردم منتقل کنیم. فاجعه در نیروگاه هسته ای فوکوشیما یک فاجعه جهانی است. ما صمیمانه امیدواریم که همه دنیا بتوانند تعصبات خود را کنار بگذارند ، به ژاپن کمک کنند تا با این بلایا مقابله کند و یک محیط زندگی سالم را برای نسل های آینده بگذارد.